9

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2016 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia WSA    Anna Mierzejewska

Sędziowie WSA    Adam Lipiński

Sławomir Antoniuk (spr.)

po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 października 2016 r.

sprawy ze skargi

na bezczynność Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych

w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 4 marca 2016 r. o udostępnienie
informacji publicznej

- oddala skargę -

Na oryginale wtaśdwo podpisy

⁷ 9 zoocinofiCz oryginałom

•Sylwia Mikufa

Sygn. akt II SAB/Wa 339/16

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 19 maja 2016 r. tHMHHBIII|MlMl^ wniosła do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga na bezczynność Prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia 4 marca
2016 r. W skardze pełnomocnik skarżącej wniósł o zobowiązanie Prezesa Urzędu
Zamówień Publicznych do udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej w terminie 7
dni od dnia doręczenia wyroku organowi oraz zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu
kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi jej autor wskazał iż w dniu 4 marca 2016 r. skarżąca wniosła
do Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych o udostępnienie informacji publicznej, poprzez
udostępnienie jej treści skargi Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych na wyrok Krajowej
Izby Odwoławczej z dnia 9 lipca 2015 r. w połączonych sprawach pod sygnaturą: KIO 2328
i KIO 2361/15, po uprzedniej anonimizacji.

Pismem z dnia 16 marca 2016 r. Dyrektor Generalny Urzędu Zamówień
Publicznych, działający z upoważnienia Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych,
poinformował skarżącą, że w ocenie organu wnioskowana informacja nie stanowi
informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie
do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm. - dalej jako u.d.i.p.).
W związku z tym stanowiskiem, do dnia złożenia niniejszej skargi organ nie rozpatrzył
sprawy merytorycznie, tj. nie wydał decyzji odmawiającej udostępniania informacji
publicznej w trybie określonym przez właściwe przepisy, jak też nie udostępnił informacji
publicznej, zgodnie z wnioskiem skarżącej.

W ocenie skarżącej wnioskowana informacja stanowi informację publiczną w
rozumieniu przepisów u.d.i.p., zaś organ pozostaje w stanie bezczynności co do
rozpatrzenia sprawy z wniosku z dnia 4 marca 2016 r.

Uzasadniając swe stanowisko strona skarżąca podniosła, iż tryb wnoszenia przez
Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych skarg na orzeczenia Krajowej Izby Odwoławczej
regulują przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. prawo zamówień publicznych (art. 8 i
art. 198 ust. 4). Środki ochrony prawnej w systemie zamówień publicznych (skarga do
Krajowej Izby Odwoławczej, skarga do sądu na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej i
ewentualnie skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego), inicjujące postępowania
odwoławcze, stanowią element postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. W
świetle zaś art. 8 ust. 1 prawa zamówień publicznych, postępowanie o udzielenie
zamówienia jest jawne. Przepis art. 2 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień
publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi z dnia 31 marca 2004 r. (Dz. Urz. UE. L
Nr 134, str. 114) stanowi, że instytucje zamawiające zapewniają równe i
niedyskryminacyjne traktowanie wykonawców oraz działają w sposób przejrzysty.

Strona skarżąca podkreśliła, iż Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych uznać
należy za „wadzę publiczną" w rozumieniu u.d.i.p. Korzystając z prawa do wniesienia
skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej, Prezes Urzędu Zamówień Publiczny
działa w sferze imperium. Korzysta on bowiem ze swojej jednostronnej kompetencji,
przyznanej mu wprost przez ustawę, zmierzając do zakwestionowania orzeczenia Krajowej
Izby Odwoławczej i tym samym na zmianę rozstrzygnięcia postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego. Statystyki wskazują, iż Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
korzysta z instytucji skargi sporadycznie. Skoro zaś Prezes Urzędu czyni to tak rzadko, to
sprawy te, z uwagi na problemy w nich poruszane, stanowią żywotny problem całego rynku
zamówień publicznych i stosowania prawa zamówień publicznych w całym kraju. W efekcie
interpretacja zakładająca brak możliwości uznania tych skarg za informację publiczną
prowadziłaby do wyeliminowania jakiejkolwiek społecznej kontroli nad działaniami Prezesa
Urzędu, który to jest organem administracji rządowej i podejmuje swoje działania
dysponując majątkiem publicznym. Uniemożliwiłaby też uzyskanie informacji o stanowisku
co do interpretacji przepisów problematycznych przez centralny organ administracji
zajmujący się zamówieniami publicznymi.

Odnosząc się do stanowiska przedstawionego przez Prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych, w którym organ odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z
dnia 23 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 896/12, a w którym to wyroku Sąd uznał, że pozwy i
pisma inicjujące postępowanie cywilne, składane przez Prokuratorię Generalną Skarbu
Państwa nie stanowią informacji publicznej, pełnomocnik skarżącej podniósł, iż Prezes
Urzędu nie dostrzegł istotnej różnicy, dla której nie można zestawić pism procesowych
Prokuratorii Generalnej ze skargami na orzeczenia Krajowej Izby Odwoławczej składanymi
przez wymienionego Prezesa. Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa działała bowiem w
sferze dominium, zabezpieczając interesy majątkowe Skarbu Państwa i występując w ich
obronie. W niniejszej zaś sprawie, Prezes Urzędu działa w sferze imperium, korzystając ze
swego władczego uprawnienia zmierzającego do wpływania na kształt postępowania
spornego pomiędzy stronami. Wniosek ten potwierdza np. Regulamin Organizacyjny
Urzędu Zamówień Publicznych, który to w § 14 wprost określa kompetencję Departamentu
Prawnego, jako „realizację zadań Prezesa". Skoro zaś zadania te zostały Prezesowi
Urzędu powierzone w drodze ustawy i stanowią kompetencje władcze, to mieszczą się w
sferze imperium tego organu. Sama zaś skarga cechuje się samoistnym bytem i poza
samym postępowaniem sądowym jest nośnikiem informacji o poglądzie wyrażanym przez
Prezesa UZP, co do interpretacji spornych przepisów prawa zamówień publicznych. Strony
kolejnych postępowań przed Krajową Izbą Odwoławczą mogą się na nie powoływać, tak
jak na wszystkie inne oficjalne stanowiska Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych.

W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu Zamówień Publicznych wniósł o jej
oddalenie.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ podniósł, iż z przepisów Działu VI,
Rozdziału 3 ustawy Prawo zamówień publicznych wynika, że skarga jest środkiem
odwoławczym od orzeczenia Krajowej Izby Odwoławczej, wydanego na skutek
rozpoznania przez Izbę odwołania, o którym mowa w art. 180 ust. 1 tej ustawy, jest
pismem procesowym wszczynającym postępowanie skargowe przed sądem okręgowym
(art. 198a ust.2) i ma charakter zbliżony do apelacji. Wniesiona przez Prezesa Urzędu
Zamówień Publicznych skarga w trybie art. 198b ust. 4 powołanej ustawy na orzeczenie
Izby, nie stanowi informacji publicznej. Skarga na orzeczenie Izby, z uwagi na swój
charakter stanowi żądanie podjęcia określonych działań, wydania orzeczenia o określonej
treści, ma charakter wyłącznie procesowy i poza konkretnym postępowaniem sądowym (tj.
tym, w którym została złożona) nie funkcjonuje. Jak wynika z art. 198c prawa zamówień
publicznych, skarga jest szczególnym procesowym żądaniem, który musi spełniać
określone formy prawne. Żądania skargi, zawarte w niej twierdzenia oraz wnioski
dowodowe i procesowe, skierowane są wyłącznie do sądu orzekającego w sprawie, który
ma wydać wyrok wiążący tylko strony tego procesu. Skarga, której celem jest weryfikacja
prawidłowości orzeczenia wydanego przez Krajową Izbę Odwoławczą, dotyczy tylko
konkretnego, ustalonego w danej sprawie stanu faktycznego, zatem poza tym procesem
nie ma racji bytu. Nie jest ona dokumentem dotyczącym spraw publicznych, w rozumieniu
art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Skutki wniesienia skargi dotyczą tylko stron konkretnego postępowania
sądowego. Skarga na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej, jest konkretnym,
całościowym dokumentem procesowym, którego wymogi formalne określa art. 198c
powołanej ustawy. Z przywołanego przepisu wynika również, że skarga jest pismem
procesowym. Istotę pisma procesowego definiuje przepis art. 125 k.p.c. (stosowany w
postępowaniu skargowym z mocy art. 198a ust. 2 ustawy prawo zamówień publicznych w
zw. z art. 391 § 1 k.p.c.) który stanowi, że pismo procesowe obejmuje wnioski i
oświadczenia stron składane poza rozprawą. Wymogi formalne pisma procesowego
określa art. 126 k.p.c.

Mając powyższe na względzie organ stwierdził, iż przedmiotowa skarga nie mieści
się w żadnej z kategorii zakreślonej w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie
jest dokumentem urzędowym, w szczególności nie jest dokumentem z przebiegu i efektów
kontroli, nie jest również wystąpieniem, wnioskiem ani opinią.

Nawet gdyby przyjąć, z czym Prezes Urzędu się nie zgadza, że skarga na
orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej wniesiona przez Prezesa Urzędu stanowi
informację publiczną, to art. 1 ust. 2 u.d.i.p. oraz przepisy k.p.c. nie dają podstawy prawnej
do udostępnienia tego pisma procesowego na podstawie u.d.i.p. Bowiem art. 1 ust. 2
u.d.i.p. stanowi, iż jej uregulowania nie naruszają przepisów innych ustaw określających
odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Przepis
ten wyłącza stosowanie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej w zakresie,
w jakim inna szczególna ustawa reguluje ten dostęp, a pozwala na jej stosowanie tam,
gdzie ustawa szczególna nie reguluje kwestii dostępności informacji publicznych. Zgodnie
zaś z art. 198a ust. 2 powołanej ustawy, postępowaniu toczącym się wskutek wniesienia
skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy
Kodeks postępowania cywilnego o apelacji, jeżeli przepisy Rozdziału 3, Działu VI ustawy
prawo zamówień publicznych nie stanowią inaczej.

Wykazując podobieństwo procesowe przedmiotowej skargi z pozwem w
postępowaniu cywilnym, Prezes Urzędu Zamówień Publicznych powołał się na wyrok NSA
z dnia 16 listopada 2012 r. sygn. akt I OSK 896/12 stwierdzający, iż pozew nie posiada
cech informacji publicznej. Charakter skargi Prezesa Urzędu na wyrok Krajowej Izby
Odwoławczej jest zaś taki sam, jak pozwu.

Zdaniem Prezesa Urzędu błędnie strona skarżąca odnosi przepis art. 8 ust. 1
ustawy Prawo zamówień publicznych do postępowania wywołanego wniesieniem skargi na
orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej. Przepis art. 8 ust. 1 tej ustawy dotyczy bowiem
postępowania o udzielenie zamówienia publicznego (tj. postępowania prowadzonego przez
zamawiającego, zmierzającego do wyłonienia wykonawcy przedmiotu zamówienia i
zawarcia z nim umowy), a nie postępowania sądowego toczącego się wskutek wniesienia
skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej. Te same uwagi odnoszą się do
przywołanych w skardze Dyrektyw. Przywołane w skardze zapisy adresowane są do
zamawiających, a nie do Prezesa Urzędu działającego jako strona postępowania
sądowego w postępowaniu wywołanym wniesieniem skargi na orzeczenie Izby.

W piśmie procesowym z dnia 22 lipca 2016 r. uczestnik postępowania -
Stowarzyszenie    siedzibą w Warszawie - przychyliło

się do stanowiska strony skarżącej, podniesionych w niej zarzutów i argumentacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów
administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016
r. poz. 718 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę
działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu
obejmuje m.in. orzekanie w sprawach spraw na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie
postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a § 2 art. 3 p.p.s.a.

Na wstępie niezbędne jest wyjaśnienie, że zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a. w
brzmieniu obowiązującym od dnia 15 sierpnia 2015 r., sprawa może być rozpoznana w
trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe
prowadzenie postępowania. Ustawodawca postanowił, że w trybie uproszczonym sąd
rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów (art. 120 p.p.s.a.),
natomiast skierowania sprawy do rozpoznania w tym trybie nie uzależnił od woli strony.

Sąd rozpoznając sprawę w tym trybie nie dopatrzył się zasadności skargi.

Wskazać należy, iż z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do
czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności
w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia
ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub
innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. (vide: T. Woś /w:/ T. Woś (red.), H.
Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym..
Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, s. 86).

Udostępnienie informacji publicznej na wniosek, zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi
w u.d.i.p., następuje w formie czynności materialno-technicznej. Jedynie odmowa
udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie
informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. wymagają formy decyzji
administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Zgodnie z art. 13 u.d.i.p. udostępnienie informacji
publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14
dni od daty złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 (ust. 1).

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji
publicznej obowiązkiem Sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy sprawa mieści się
w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że
podmiot, do którego zwrócił się skarżący, był zobowiązany do udzielenia informacji
publicznej oraz, że żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji
publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej
sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność (por. P.
Szustakiewicz, Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielenia informacji
publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych, Przegląd Prawa Publicznego 2012,
nr 6, s. 75 i nast. wraz z powołanym orzecznictwem).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa
dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej (art. 61 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej). Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia „każdemu”, ustawodawca
precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może
z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo „każdy" należy
rozumieć, jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego. Ustawa ta
reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznej,
wskazuje w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz
kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście
ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres
podmiotowy i przedmiotowy.

Jakkolwiek w sprawie nie jest kwestionowane, iż Prezes Urzędu Zamówień
Publicznych jest organem władzy publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p), a zatem w
niniejszej sprawie spełniony jest zakres podmiotowy stosowania u.d.i.p., to jednak - wbrew
twierdzeniom strony skarżącej - nie został spełniony zakres przedmiotowy stosowania
ustawy. Żądana przez skarżącą skarga Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych na
orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej - jako dokument procesowy służący wywołaniu
określonego skutku prawnego w postępowaniu sądowym - nie zawiera treści, której
należałoby przypisać walor informacji publicznej.

pjjęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. W
ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w
szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Uwzględniając wszystkie te
aspekty, można zatem przyjąć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość
wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do
innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie
zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu
Państwa. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy
publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a które na podstawie tej
ustawy zostały zobowiązane do udostępniania informacji, które mają walor informacji
publicznej, przy czym należy tu odróżnić dokumenty urzędowe od dokumentów
prywatnych. Przymiot informacji publicznej posiadają wszelkiego rodzaju dokumenty
urzędowe organu (będące dowodem tego, co w nich urzędowo stwierdzono, zaświadczono
bądź podano), wytworzone w ramach realizacji powierzonych mu zadań, a więc dokumenty
powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw.

Odnosząc się do treści wniosku skarżącej wyjaśnić należy, że w świetle art. 198a
ust. 1 ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (tekst jedn. Dz. U. z
2015 r. poz. 2164 ze zm.), na orzeczenie Izby stronom oraz uczestnikom postępowania
odwoławczego przysługuje skarga do sądu. Z treści art. 198b ust. 1, 2 i 4 tej ustawy
wynika, iż skargę za pośrednictwem Prezesa Izby wnosi się do sądu okręgowego
właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania zamawiającego. Zaś w terminie 21 dni
od dnia wydania orzeczenia skargę może wnieść także Prezes Urzędu, a do czynności
podejmowanych przez Prezesa Urzędu stosuje się odpowiednio przepisy k.p.c. o
prokuratorze.

Wymaga zaś podkreślenia, w świetle postanowień art. 198b ust. 2 i art. 198a ust. 1
powołanej ustawy, skargę na orzeczenie Izby rozpoznaje sąd okręgowy właściwy dla
siedziby lub miejsca zamieszkania zamawiającego, a w postępowaniu skargowym stosuje
się odpowiednio przepisy k.p.c. o apelacji (eżeli przepisy Rozdziału 3 w Dziale nie
stanowią inaczej). Wymagania formalne skargi określa art. 198c stanowiąc, iż skarga
powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego oraz
zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie zarzutów, zwięzłe ich
uzasadnienie, wskazanie dowodów, a także wniosek o uchylenie orzeczenia lub o zmianę
orzeczenia w całości lub w części.

Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, iż przedmiotowa skarga jest
pismem procesowym wszczynającym postępowanie skargowe przed sądem okręgowym,
ma charakter zbliżony do apelacji. Instytucja skargi służy rozstrzygnięciu zasadności
zarzutów stawianych przez stronę postępowania o zamówienie publiczne orzeczeniu Izby
Odwoławczej. Nie jest więc kontynuacją postępowania w sprawie zamówienia publicznego,
co postuluje strona skarżąca, lecz odrębnym postępowaniem sądowym. W doktrynie
dostrzega się, iż celem skargi, podobnie jak przy apelacji, jest ponowne merytoryczne
rozpoznanie sprawy w zakresie żądań zgłoszonych w odwołaniu. Sąd okręgowy,
rozpoznając sprawę na skutek skargi, dokonuje pełnej kontroli prawidłowości
postępowania i wydania rozstrzygnięcia przez skład orzekający. Orzeczenie zapadające w
postępowaniu ze skargi to orzeczenie merytoryczne. Ratio legis istnienia instytucji skargi
do sądu na orzeczenia składów orzekających Krajowej Izby Odwoławczej wyznaczają
także standardy prawa europejskiego, tj. art. 2 ust. 8 dyrektywy 89/665/EWG oraz art. 2
ust. 8 dyrektywy 92/13/EWG. Przywołane przepisy dyrektyw odwoławczych zobowiązują
państwa członkowskie, w sytuacji gdy organami odwoławczymi nie są sądy, do
zapewnienia odwołania do sądu od orzeczenia niesądowego organu odwoławczego.
Ponieważ Krajowa Izba Odwoławcza nie jest sądem ani trybunałem w rozumieniu Traktatu
o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Rzeczpospolita Polska obowiązana jest do
zapewnienia sądowej kontroli wydawanych przez nią orzeczeń - patrz J. Jerzykowski,
Komentarz do art. 198a ustawy - Prawo zamówień publicznych, LEX.

Skarga na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej niezależnie czy została
wniesiona przez stronę, czy też Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych, jest skierowanym
do sądu żądaniem wydania określonego wyroku, sporządzonym w określonej przez
procedurę formie. Jest to zatem procesowe żądanie, które musi spełniać określone formy
prawne (art. 198c Prawa o zamówieniach publicznych). Jest więc szczególnym
dokumentem charakterystycznym dla sfery procesowej, mającym doprowadzić do wydania
przez sąd orzeczenia rozstrzygającego spór, co do prawidłowości wydanego przez Izbę
Odwoławczą orzeczenia. Jest to dokument, który istnieje, li tylko w ramach danego
procesu i tylko na użytek danego procesu jest sporządzony i poza tym konkretnym
procesem nie ma racji bytu. Skarga Prezesa Urzędu, również jak skarga samej strony, nie
istnieje poza procesem. Nie jest to zatem dokument, dotyczący informacji o sprawach
publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Taką informacją publiczną jest jedynie sam
fakt wniesienia skargi przez Prezesa Urzędu, lecz nie treść skargi.

Jak wyjaśnił to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lipca 2012 r. sygn.
akt I OSK 896/12, w odniesieniu do pozwu, a co w ocenie składu Sądu orzekającego w
niniejszej sprawie odnosi się również do skargi w trybie art. 198b ust. 4 ustawy Prawo
zamówień publicznych: „Udostępnieniu podlegać może wyłącznie informacja publiczna, a
więc informacja mająca walor "danych publicznych" w tym także takich, które przyjęły
kształt dokumentów urzędowych, czego nie można stwierdzić w przypadku pozwu
będącego dokumentem ściśle procesowym. Należy również zauważyć, iż ustawa o
dostępie do informacji publicznej w art. 1 ust. 2 stanowi, iż jej uregulowania nie naruszają
przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji
będących informacjami publicznymi. Przepis ten wyłącza stosowanie przepisów ustawy o
dostępie do informacji publicznej w zakresie, w jakim inna szczególna ustawa reguluje ten
dostęp, a pozwala na jej stosowanie tam, gdzie ustawa szczególna nie reguluje kwestii
dostępności informacji publicznych. Udostępnienie pozwu jest natomiast możliwe
wyłącznie w trybie uregulowanym w kodeksie postępowania cywilnego (...). Prawo wglądu
do akt sprawy, otrzymywanie odpisów i wyciągów regulują przepisy k.p.c. (art. 9 i 525
k.p.c.). Gdyby nawet uznać, że treść pozwu jest informacją publiczną, to na podstawie art.
1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jego udostępnienie określają odrębne
ustawy".

Skład Sądu orzekający w niniejszej sprawie nie tylko pogląd ten w pełni podziela,
ale ponadto nie dostrzega przy tym żadnych racjonalnych powodów do dokonania
odmiennej oceny skargi Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych od wyżej przytoczonej
oceny pozwu.

Nie może powyższej oceny zmienić podnoszony w skardze na bezczynność zarzut,
iż Prezes Urzędu stosując powyższą instytucję ochrony prawnej działa w sferze imperium
stojąc na straży jednolitości orzecznictwa w sprawach zamówień publicznych, jak też
potrzeba uzyskania informacji o stanowisku tego organu „co do interpretacji przepisów
problematycznych*. Jeszcze raz podkreślenia wymaga, iż przedmiotowa skarga Prezesa
Urzędu jest pismem procesowym posiadającym byt prawny w procesie przed sądem i nie
służy informowaniu zainteresowanych podmiotów prywatnych o interpretacji przepisów
ustawy Prawa Zamówień Publicznych. Ten cel jest realizowany w ramach przyznanych
Prezesowi kompetencji z art. 154c ust. 1 i 2 powołanej ustawy. W świetle powołanej
regulacji, Prezes Urzędu dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów ustawy
przez zamawiających, wydając w szczególności - z urzędu lub na wniosek - opinie, w
których przedstawia interpretację przepisów ustawy budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów,
Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Opinia, o
której mowa w ust. 1, zawiera w szczególności: 1) opis zagadnienia prawnego, w związku
z którym jest dokonywana interpretacja przepisów ustawy; 2) wyjaśnienie zakresu oraz
sposobu stosowania interpretowanych przepisów ustawy wraz z uzasadnieniem prawnym.
Celem przedmiotowej skargi nie jest ujednolicenie stosowania przepisów Prawa Zamówień
Publicznych, lecz rozstrzygniecie sporu w konkretnej sprawie. Dopiero wyrok sądowy
posłuży organowi Zamówień Publicznych do wypowiedzenia się w kwestii rozbieżności w
orzecznictwie. Zatem to wyrok sądowy, co nie jest w doktrynie i orzecznictwie
kwestionowane, a nie skarga stanowi informację publiczną. Zainteresowany podmiot może
się zapoznać ze stanowiskiem Prezesa Urzędu i uzyskać wiedzę o akceptacji bądź nie
przedstawionej w skardze argumentacji z orzeczenia sądowego, który podlega
udostępnień w oparciu o przepisy u.d.i.p. Zawarta w art. 6 ust. 2 definicja legalna
dokumentu urzędowego może być odczytywana wyłącznie przez pryzmat art. 1 ust. 1, art.
3 ust. 1 pkt 2, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tej ustawy, z których wynika, że udostępnieniu
podlega informacja publiczna, a więc jedynie informacja o sprawach publicznych, mająca
walor "danych publicznych", w tym takich, które przyjęły kształt "dokumentów urzędowych",
a w szczególności obejmująca "treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć", a
także "dokumentację przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i
opinie podmiotów ją przeprowadzających". Skarga Prezesa Urzędu traktowana jako
dokument stricte procesowy, nawet dotyczący istotnego dla interesu publicznego procesu,
nie mieści się w kategoriach uregulowanych powyższym przepisem u.d.i.p. Skarga ta
nie jest zwykłym dokumentem urzędowym, nie jest dokumentem z przebiegu i efektów
kontroli albo wystąpieniem, wnioskiem, czy opinią. Nie mieści się zatem w pojęciu „danych
publicznych”.

Skoro zatem wnioskowana przez skarżącego informacja nie podlega udostępnieniu
w trybie i na zasadach określonych w u.d.i.p., gdyż nie posiada przymiotu informacji
publicznej, to w sprawie niniejszej nie mogło dojść ani do jej udostępnienia, a więc do
dokonania czynności materialno-technicznej, ani też do odmowy jej udostępnienia, czyli
wydania decyzji administracyjnej.

W sytuacji, gdy żądana informacja nie ma waloru informacji publicznej, organ, do
którego skierowano wniosek, winien jedynie pisemnie poinformować wnioskodawcę, że
sprawa nie dotyczy informacji publicznej, co w sprawie niniejszej organ prawidłowo uczynił.

Zatem z powyższych względów skarga nie mogła zostać uwzględniona, gdyż
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych nie był w sprawie wniosku skarżącej z dnia 4 marca
2016 r. o udostępnienie informacji publicznej bezczynny.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na
podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę oddalił.

Na oryginała właściwe podpłay
⁷9 zoorinoAć z oryginałem

Sylwia Mikuła

11